Ome Dorus.  ( Een verhaal geschreven door achterneef Jan van Hoof)

Mènnen òme Dorus waar in 1945 al zò’n 17 jaor treinmasjinist  en reej haost daogeliks mee, deur unne zwaore stòòmlokemetief getrokke goederetrèin, van Venlo naor waor’ie zèn moes en trug. Omdèt'ie in Venlo-Blerick wòinde stapte'nie daor dan òk altèd op de  trèin.

Zunne stòker hiette Franske van Antwerpen, die waar dèstèds òvergenomme van Willemse zunnen ouwe leermìster en saome vurmde ze ’n ongeévenaord gouwe koppel. Ze kosse beveurbild zò goed ranzjére dè de waogens binne unne meter, mar nie minder as ’n segaor lengte, van ‘t stòòtblok tot stilstand kwame en dè hain ze vruuger saome zò dìk geoefend dè dè noijt nie mìr mis ging. 

Franske haij mar ìnne kìr unnen blauwe dùim opgelòpe omdè'tie z’n jatte nie bètèds haij truggetrokke toen de waogon iets te hard ging en tège ‘t stòòtblok botste. Èlleke botsing meej ‘t stòòtblok lèverde Franskes ‘n segaor op, mar hijj won d’r mar zèlde ìnne, ‘t mènneke. As Dorus de waogon goed wegzette moes Franske ‘m ‘n segaor betaole en zòdoende ròkte onze ome Dorus altèd veur niks. 

Ik waar vìjf net naor d’n òrlog en mocht veur d’n uurste kìr veur ‘n weekske bè onze ome Dorus en tante Anna in Blerick gaon lozjére. Onze vadder haij nie zò veul geld dus moes ‘t zò geregeld wòrre dè'k meej de trèin van Dorusse meej kòs rijje. Die zouw ‘t wel op ‘n akkoordje gooije mee de kondukteur, had’ie gezeed. 

Op d’n  afgespròke dag en uur stòn ik aon de hand van ons vadder zò zìnnuwèchtig as un kiep op ‘t stasjon in Vught te wachte op de trèin van ome Dorus, die naor mèn gevuul mar nie wouw komme. Eindelik liep ie dan toch  ‘t stasjon binne mar op d’n bok zat unne hìl andere masjinist en ons vadder ging ‘m vraoge of Dorus misschien ziek waar. Dè blèèk gelukkig toch nie ‘t geval te zèn mar hijj zat op de goederetrèin die òver ‘n kwartiereke ùit den Bosch kwam. Allìnnigt stopte die nie in Vught mar pas in Boxtel, zìn’ie. Dè waar nog es ‘n teleurstelling veur mèn, mar ons vadder zìn dè wè Dorus heej belòòfd dè duut’ ie òk en beslòòt op de volgende trèin te wachte.

Wè kan ‘n kwartier dan toch lang dure, zèker veur zò'n keind as ik waar, mar eindelik  kwam daor toch de lang verwachte lokemetief aongedenderd. Omdè dìzze trèin deur zou gaon ware de spòòrbòme op de straote aon wìrskante van ‘t stasjon nèèrgelaote, mar tot ieders verbaozing begòs ’t gevaorte af te rèmme en liep, in plèk van deur te rìjje ‘t stasjon binne. In de lèste vìjftien meter dèt'ie moes rèmme stonde de wiele en de drìjfstange hìllemaol stil en stopte de lòkemetief presies op de plèk waor ons vadder en ik stonne. 

Òme Dorus sprong van de bok, knipòògde is naor ons vadder en liep naor de stasjonsjef. Die  kwam aonlòpe om te heure wèt’r aon de hand waar, want dìzze trèin diende nie in Vught te stoppe, zìn ie. Dorus hiel z’n  hand tege de zulder van z’n boks en zeej dèt'ie verschrikkelik aon de schìjterijj waar. De sjef moes mar rap opzìj gaon want zò kos’ie Boxtel nie mìr haole, mar as ‘t nog effe duurde de pleej in Vught òk nie mìr, zin’ie nog. Dè hadde gullie is moete zien. 

De trèin waar zò lang dèt’r nog waogons veur d’n òverweg op de Helvoirtseweg stonde zòdè d’r op den duur aon wìrskante wel drie auto's stònne te wachte. In ìnne vuulde ik m’n èige in munne kraog en de zulder van m’n boks gevat en veur ik ‘t wies ston ik in de kabine van de lòkemetief. ‘n Gròte zwarte hand hiel munne mond dicht omdè’k meej aon wou kwèkke van de schrik. Ons vadder riep van bùite dèt ‘t in orde waar en unne goeije rèis en de groete aon tante Anna en de meide, heurde ik ‘m òk noch zègge.

Ome Dorus waar rap weerum want vlug geschéte is snèl vergéte zìn’ ie, want ‘t  waar nog noijt nie vertòònd dè unne trèin zòmar, zonder dè de stasjonssjef waar ingelicht, stopte.

Toen we goed en wel wìr reeje wier ik aon Franskes veurgesteld. Ik krèèg ‘n hand en ‘n drèun op munne schòuwer zòdè'k zòwè deur de vloer ging en zag tot m’n schrik dè'k meej ölling onder ‘t zwarte grùis zat. Tante Anna kòs dirèk beginne meej wasse docht ik nog, mar dè gaf niks zee ome Dorus, dè waar ze al zò lang van hem gewend dè dè bietje d’r bè nie op zou  valle, mende'nie.

Ik moes belòve dè, as we ‘n stasjon binneliepe, ik achter ‘n schotje zou dùike zòdè ze mèn nie kòsse zien as we daor stilstonne. Franske belòòfde men, dè as ik lastig wier, ik van d’n bok afgesodemieterd zou worre, zò waor a'k hier stao, had'ie gezeed en dè drèigement wier deur òme Dorus nog is dik bevestigd.

Dieje rit za'k noijt van m’n lève nie mìr vergète. Ik mog onderweegs aon de stang van de stòòmflùit trekke as we ‘n andere trèin tègekwaame meej as gevollig dè die andere masjinist d’r niks mìr van snapte. Ze haijn toch goed gezien dè Dorus op d’n bok ston mènde ze, mar nouw wiese ze ‘t òk nie mìr zo krèk. Op ‘t stasjon in Blerick wier ik stiekem ùit de trèin gezet en òvergedraoge aon tante Anna die meej de mèide al op mèn stond te wachte. Ik haij, zò klèin as ik waar, aon òme Dorus en Franskes moete belòve dè'k, zò lang zullie lèèfde, ik niemes zou vertèlle hoe'k dèstèds in Blerick waar gekomme. Nou,  daor heb ik m’n èige altèd, tot op d’n dag van vandaog, aon gehouwe. 

Nou ze beij niemìr lève ben ik blìjj  dè'k jullie kan vertèlle wè veur bizundere mènse ome Dorus en dè Franske veur mèn toen waare en de herinnering aon munne uurste trèinrèis nou òk veur jullie op papier heb meuge zette.

<< Terug naar Vorige Pagina

Jan, ontzettend bedankt voor jouw bijdrage aan deze KROON Genealogie website.

Dank !!

Theodorus, Leonardus Kroon, 

geb. Vught, 11-11-1891

Ome Dorus

Ome Dorus voor zijn Loc.

Fotoimpressie Spoorwegmuseum in Utrecht